Pancerne serce. Harry Hole. Tom 8

Ósma część serii o Harrym Hole przedstawia go lawirującego najbliżej dna w jego życiu. Ucieknąwszy z Oslo, przebywa w Hongkongu, spędza noce w masowej noclegowi dla migrujących pracowników, koi swoje bóle w opium, ucieka przed duchami przeszłości i długami. Jednak jego nowa koleżanka Kaja postarała się sprowadzić go z powrotem w rodzinne strony. Można byłoby pomyśleć, że to z powodów zawodowych, lecz prawda jest taka, że umiera ojciec Harry’ego. Wiadomo, warto w takiej sytuacji zrobić wszystko, aby spotkać się z umierającym. Jeżeli już Hole znajduje się w Norwegii, to… są pewne dwa nierozwiązane morderstwa, a jego pomoc będzie niedoceniona. Sprawa wzbudza zainteresowanie Harry’ego, a kiedy podczas jego pobytu ginie trzecia osoba, jego zainteresowanie wzrasta. Jakby te śmierci nie były wystarczającym wyzwaniem, znajduje się również w samym środku kolejnej strefy walki lub intryg w aparacie policyjnym: wydziały zabójstw i dochodzeń kryminalnych rywalizują o wyłączne kompetencje w rozwiązywaniu dochodzeń w sprawie morderstw - a on odgrywa w tym procesie kluczową rolę.

Podobnie jak w jego poprzednich książkach, a przynajmniej tych, które miałem okazję przeczytać, nic nie jest takie, jak się wydaje, co dotyczy przede wszystkim zaangażowanych w nie bohaterów. Raz po raz Nesbø pokazuje jak szybko człowiek zostaje zaślepiony przez pozory, nawet Harry nie zawsze jest na to odporny. Wpadasz z jednej niespodzianki w drugą i nawet kiedy wydaje ci się, że jesteś pewien, że znasz rozwiązanie, autorowi udaje się Cię zmylić na kolejnych 150 stronach. Często zdarzają się bardzo skrajne zwroty akcji, ale mimo to przebieg wydarzeń jest z perspektywy czasu konsekwentnie spójny. Nesbø pisze szczegółowo i żywo, jak choćby o pobytach Harry’ego Hole w Kongo. Dla czytelników niezbyt żądnych krwi, może „Pancerne serce” okaże się książką trochę zbyt wyrazistą, bo obrazy różnych rodzajów śmierci to momentami ciężka przeprawa. Nie jest to na pewno książka dla osób o słabym sercu.

Mimo że pojawia się kilka nawiązać do poprzedniego tomu "Pierwszy śnieg", historia jest bardzo prosta do śledzenia. „Pancerne serce” sprawia wręcz, że chce się przeczytać poprzedni tom, by dowiedzieć się więcej o Bałwanie, który odgrywa rolę także w ósmym tomie. Konstrukcja "Pancernego serca" wygląda tak, jak powinna wyglądać konstrukcja dobrej powieści kryminalnej. Z wystarczającymi szczegółami śledzimy pracę policji, super wykreowane są postacie, zwłaszcza główny bohater Harry Hole i jego najbliżsi współpracownicy, no i oczywiście morderca, który bawi się z policją w kotka i myszkę. Zawarte są kolejne czynniki zakłócające śledztwo. Są poplątane ścieżki prowadzące do rozwiązania, brutalność, napięcie i klimat. Jo Nesbo ma tu w zanadrzu kilka niespodzianek. Dezorientuje czytelnika, każe mu ponownie przemyśleć swoje wcześniejsze teorie lub nawet wyrzucić je do kosza.

Jeśli naprawdę miałbym zgłosić jakąś uwagę do Nesbø i jego serii o Harrym Hole, to dotyczyłaby ona powtórzenia schematu "dobry, prawy Harry vs. skorumpowany policjant antagonista" (tu: Bellman i jego poplecznicy). Ale prawdą jest również, że alkoholik, radykalny indywidualista, źle nastawiony do świata, taki jak Hole, nie może nie mieć wrogów, gdziekolwiek się znajdzie, i że niestety wewnętrzna walka o władzę między dwoma przeciwnymi sektorami w policji, przedstawiona tutaj, jest równie wiarygodna.

Wiec serdecznie polecam „Pancerne serce”, a mi teraz pozostaje mi sięgnąć po kolejną część, czyli „Upiory”. Już spogląda na mnie z półki, ale nie dają mi spokoju moje zaległości w „Grze o tron”. No cóż, może trzeba czytać wszystko na raz :D

„Pancerne serce”, choć to powieść kryminalna, to posiada tak mocne elementy horroru, że momentami ich dawka była zbyt wielka dla mojego delikatnego serduszka. Niektóre ofiary są nie tylko zabijane, ale również torturowane, co jest niezwykle szczegółowo opisane z perspektywy umierającego. Czerwona lampka zaświeciła się bardzo szybko, już gdzieś na samym początku książki Jo Nesbo. Ponadto „Pancerne serce” przyniosło mi niemiłe sny w nocy – dobrze, że mam do kogo się przytulić w łóżku :D Te aspekty nie zmieniają jednak faktu, że to powieść, którą bardzo ciężko odłożyć. Gdy już się rozpocznie czytać, biegnie się do końca powieści, jak sprinter do mety podczas igrzysk olimpijskich. 

Wiem, wiem. Bezwzględnie patrząc, „Pancerne serce” nie jest żadną rewelacją w literaturze. Napisano już setki książek, które są lepsze w tym gatunku oraz napisze się setki innych, ale nie potrafię nie docenić tego dzieła Nesbo. Jak możecie się domyślić napięcie podczas czytania jest naprawdę sporo. Fabuła naszkicowana przez Jo Nesbo jest pełna podejrzanych, których liczba maleje wraz z liczbą zabitych. Zwroty akcji są zazwyczaj bardzo zaskakujące. Miłym akcentem w dramaturgii jest to, że przedstawione są rywalizujące ze sobą wydziały policji, które wchodzą sobie w drogę i aktywnie przeszkadzają sobie w wyścigu do rozwiązania zagadki zbrodni, snute są intrygi i wybierane kozły ofiarne za błędy śledcze.

Tylko te niezliczone, niewymawialne norweskie nazwiska sprawiały, że czasem gubiłam się w tym, kim jest dana osoba: istniejącym podejrzanym z poprzednich rozdziałów, nową ofiarą, nowym śledczym, kryminalistykiem, policjantem z drogówki? Ale wątek szybko udawało się znaleźć na nowo.

Ale wciąż mam jedno pytanie: co takiego jest w tych Skandynawach, że są tak niesamowicie dobrzy w kryminałach? Czy to te kilka godzin światła dziennego w zimie daje smak do zamordowania kogoś, przynajmniej na papierze? Przecież większość z nas może bez trudu wymienić kilku, może nawet kilkunastu, skandynawskich pisarzy, a ich kryminały są serio wyjątkowo dobre. David Lagercrantz, Stieg Larsson, Camilla Lackberg, Stefan Ahnhem, Camilla Grebe, Nordbo, Hoeg… i jeszcze mogłabym wymieniać. Szacuneczek dla Skandynawów.

Podsumowując, „Pancerne serce” to idealna powieść dla prawdziwych fanów kryminałów, którzy potrafią znieść odrobinę bólu: emocjonująca, krwista i przede wszystkim łatwa w odbiorze.